Ατμοσφαιρικό, παρανοϊκό θρίλερ για τον κόσμο των media, υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου και Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου.
«Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων μεσολαβημένη από εικόνες.» Δεν είναι σίγουρο αν ο Νταν Γκίλροϊ διάβασε Γκι Ντεμπόρ πριν γράψει το σενάριο του Νυχτερινού Ανταποκριτή, το οποίο αποτέλεσε και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, αλλά το πνεύμα του μανιφέστου του Γάλλου στοχαστή για την κοινωνία του θεάματος μοιάζει να είναι μία από τις βασικές επιρροές της ταινίας.
Σ’ αυτό το σκοτεινό νέο-νουάρ θρίλερ για τον αδηφάγο κόσμο του νυχτερινού ρεπορτάζ στους δρόμους του Λος Άντζελες και του κυνηγιού της πιο αιματοβαμμένης και ηδονοβλεπτικής αποκλειστικότητας, όπου όσο πιο γραφική είναι η βία, τόσο περισσότερο αμείβεται η ανταπόκριση, η εικόνα και η δύναμη του σοκ που αυτή εκπέμπει είναι το μέσο, το μήνυμα αλλά και το νόμισμα για μια καταξίωση που δεν απέχει και πολύ από την ηθική εξαχρείωση.
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Λου Μπλουμ, ένας μικροαπατεώνας που ψάχνει να πιάσει την καλή και η ευκαιρία θα του δοθεί όταν γίνει μάρτυρας ενός τροχαίου ατυχήματος. Τότε θα ανακαλύψει ότι υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία από διψασμένους για αίμα ρεπόρτερ που ψάχνουν την αποκλειστικότητα σε μια πόλη γεμάτη από ατυχήματα και εγκλήματα και από τηλεοπτικούς σταθμούς που επενδύουν στη φρίκη για να απογειώσουν τη θεαματικότητά τους.
Με τη βοήθεια μιας έμπειρης, όσο και πραγματίστριας αρχισυντάκτριας ειδήσεων ενός τοπικού τηλεοπτικού δικτύου, ο Μπλουμ θα αγοράσει τον κατάλληλο εξοπλισμό και θα προσλάβει για βοηθό έναν αδαή φοιτητή. Οι πρώτες επιτυχίες, ωστόσο, θα τον οδηγήσουν σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. Θα αρχίσει να παραποιεί στοιχεία για να βελτιώνει τις γωνίες λήψης και να αποκρύπτει αποδείξεις από την αστυνομία για να γίνουν τα ρεπορτάζ του ακόμα πιο εντυπωσιακά και κραυγαλέα. Ικανός πλέον ακόμα και για το έγκλημα θα μετατραπεί σε ένα αιμοσταγές αρπακτικό.
Σε ένα αστικό τοπίο που τη νύχτα βουλιάζει στα σκοτάδια και στις σκιές ενός ψυχρού neon φωτισμού και τη μέρα μοιάζει εκτυφλωτικά κενό νοήματος, ο Γκίλροϊ βυθίζει μεθοδικά τον θεατή στην παράνοια του κεντρικού του ήρωα, με έναν ρυθμό βραδύκαυστης και κλιμακούμενης έντασης, που κορυφώνεται σε σοκαριστικά ξεσπάσματα βίας και στην παραδοχή ενός απόλυτα διεστραμμένου και κυνικού καιροσκοπισμού.
Ως ενσαρκωτής αυτής της ακραίας εκδοχής της κατάκτησης του αμερικανικού ονείρου, ο Τζέικ Γκίλενχααλ στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Η τρομακτική σωματική μεταμόρφωσή του, η παγωμένη εκφορά του λόγου και το στοιχειωτικό και απειλητικό βλέμμα του κάνουν την πορεία του Λου Μπλουμ στην ηθική αποκτήνωση κάτι περισσότερο από απόλυτα πιστευτή. Τη μετατρέπουν σε μια εθιστικά αμοραλιστική εμπειρία.
