Το πιο πρόσφατο φιλμ του Γούντι Άλεν, έρχεται για να εγκαινιάσει μια σειρά ταινιών του μεγάλου δημιουργού στο Cinobo.
Ο πρώην καθηγητής κινηματογράφου, διανοούμενος Μορτ Ρίφκιν συνοδεύει τη σύζυγό του Σου στο διάσημο ισπανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, ανησυχώντας για το ξεμυάλισμά της με τον νεαρό σκηνοθέτη Φιλίπ. Όσο η Σου ασχολείται παθιασμένα με τον γοητευτικό Φιλίπ, ο Μορτ συναντά τη γλυκιά Δρ. Ρόχας και κάτι μέσα του αλλάζει. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής μέσα από τη δύναμη του κλασικού σινεμά, αναζωπυρώνει την ελπίδα του Μορτ για το μέλλον.
Ως λάτρης των κινηματογραφικών φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ο Γούντι Άλεν αφιερώνει την 49η ταινία του σε ένα από τα αγαπημένα του: αυτό του Σαν Σεμπαστιάν. Με φόντο αυτή τη φορά τη μαγευτική βασκική πόλη και το τοπικό φεστιβάλ κινηματογράφου της, «Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν» είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στα «ευρωπαϊκά» του μεγάλου δημιουργού.
Ο πρωταγωνιστής Γουάλας Σον μιλά για την ταινία που κυκλοφόρησε εν μέσω πανδημίας, και για τη συνεργασία του με τον Γούντι Άλεν, η οποία ξεκίνησε το 1979 με την ταινία «Μανχάταν»: «Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, ο Γούντι στεκόταν σε μια σκάλα μπροστά από μια βιβλιοθήκη. Με κοίταξε και ρώτησε “Θα είσαι στη Νέα Υόρκη αυτό το καλοκαίρι;” Είπα “Ναι”, και είπε “Καλά.” Και αυτή ήταν η ακρόασή μου για τον ρόλο». Μίλησε επίσης για τον Μορτ Ρίφκιν: «Σίγουρα έχει παγίδες το να υποδυθείς έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το alter ego του Γούντι, και τον κίνδυνο να τον μιμηθεί κανείς. Έχω δει τις περισσότερες από τις ταινίες του και έχω παρακολουθήσει ανθρώπους να παρασύρονται σε αυτή τη μίμηση και αυτό τελικά σε αφαιρεί τελείως από την ταινία. Αν το κοινό σκέφτεται “Ακούγεται σαν τον Γούντι Άλεν”, αυτό δεν είναι καλό. Φυσικά, καμιά φορά στα γυρίσματα, ο Γούντι μου διάβαζε μια από τις ατάκες που έπρεπε να πω και σκεφτόμουν “Ω, ναι. Έτσι θα ακουγόταν καλύτερα”.»
Όντας σινεφίλ, η ταυτότητα του Ρίφκιν και η αίσθηση του τι έχει σημασία στη ζωή έχει διαμορφωθεί από αυτά που είδε στα νεαρά του χρόνια, ειδικά τις ταινίες του Μπέργκμαν, του Φελίνι, του Μπουνιουέλ, του Τριφό, του Γκοντάρ. «Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, ασχολήθηκαν πολύ με το νόημα της ζωής» λέει ο ηθοποιός. «Ο Μπέργκμαν είχε εμμονή με αυτό το ερώτημα. Η «Ντόλτσε Βίτα» του Φελίνι ήταν βουτηγμένη σε αυτό το ερώτημα. Νομίζω ότι μέσα από αυτές τις ταινίες ο Μορτ Ρίφκιν ένιωσε ότι αυτά είναι τα σημαντικά ερωτήματα στη ζωή.
Η ιστορία του κεντρικού χαρακτήρα της ταινίας διανύει μια υπέροχη τροχιά. Ο Ρίφκιν είναι ένας πολύ φιλόδοξος τύπος. Δεν θέλει απλώς να είναι συγγραφέας, θέλει να είναι τόσο καλός όσο ο Ντοστογιέφσκι. Πολύ, πολύ φιλόδοξο. Και συνειδητοποιεί ότι αυτή η επιθυμία δεν είναι αυθεντική, προκύπτει από τον ψεύτικο εαυτό του. Δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνει. Και στην πραγματικότητα, αυτό που αγαπά είναι ο κινηματογράφος και η διδασκαλία του, και παραδέχεται κι ο ίδιος ότι έχει μια μάλλον μικρή λίστα ταινιών στις οποίες είναι αφοσιωμένος με πάθος. Είναι ένα πολύ όμορφο συμπέρασμα για την ιστορία αυτού του ανθρώπου».
«Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν» εγκαινιάζει μια σειρά ταινιών του πλέον αγαπημένου, νευρωτικού κωμικού Γούντι Άλεν, που έρχονται στην πλατφόρμα του Cinobo.
