Το μόνο σίγουρο στη ζωή ενός ανθρώπου είναι πως στο τέλος αυτής της προσωπικής πορείας εμφανίζεται ένα σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί προς το αναπόφευκτο τέλος. Την Μ. Παρασκευή 22 Απριλίου στις 23:20 η Δώρα Αναγνωστοπούλου και το MEGA STORIES παρουσιάζουν ιστορίες πόνου και ανακούφισης, που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια αυτού του μονοπατιού. Πρόκειται για ανθρώπους που υποφέρουν λόγω μιας απειλητικής για την ζωή τους ασθένειας και για ανθρώπους που τους συμπαρίστανται, προσφέροντας τους, ιατρική και ψυχολογική φροντίδα. Μία συνοδοιπορία που στόχο έχει να ανακουφίσει.
Η Δώρα Αναγνωστοπούλου συναντά τους ανθρώπους που υλοποιούν την Ανακουφιστική Φροντίδα ασθενών, τους εθελοντές που στηρίζουν αυτή την ύψιστη πράξη αγάπης αλλά και τους ασθενείς με τους συγγενείς τους που απολαμβάνουν αυτήν την ευεργετική προσφορά της. Για τους ανθρώπους της «Γαλιλαίας» και της «Μέριμνας», των εξειδικευμένων κέντρων παροχής Ανακουφιστικής Φροντίδας αυτό το πέρασμα προς το αναπόφευκτο τέλος δεν θα πρέπει να είναι μοναχικό αλλά λυτρωτικό και γαλήνιο. «Ένα βίωμα που δεν μπορεί να μεταφερθεί με λόγια γιατί αφαιρείται η αξία του», όπως εξηγεί η Αλίκη Τσερκέζογλου, διευθύντρια της «Γαλιλαίας».
Μεταξύ άλλων, η Μαρία, ωφελούμενη των υπηρεσιών της «Μέριμνας» και μητέρα του 5χρονου Γιάννη που πάσχει από μια σπάνια νευρολογικής φύσης ασθένεια αναφέρεται στην ζωή με τον αγαπημένο της γιο που μοιάζει με θάλασσα: άλλοτε γαλήνια και άλλοτε τρικυμιώδη.
Η Στέλλα, καρκινοπαθής ασθενής που βρίσκεται σε ανάρρωση κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της ευχαριστώντας τους ανθρώπους της «Γαλιλαίας» για την εισφορά τους σε αυτήν την «επανεκκίνηση» ενώ η Καίτη εθελόντρια της «Γαλιλαίας» που έχασε τον σύζυγό της κάνει λόγο για την φροντίδα που παρέχει και που ανακουφίζει και την ίδια από τον πόνο της απώλειας.
Επίσης, η Όλια Λαζαρίδου και η Αμαλία Μουτούση εμπνεύστριες του «Αναγνωστικού της Γαλιλαίας» μια εθελοντική πράξη αγάπης προς τους πάσχοντες, καθώς και ο Νίκος Κουρής που μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες, συμμετέχει κι εκείνος σε αυτήν την πρωτοβουλία, μιλούν για την πληρότητα που νιώθουν ανακουφίζοντας τους συνανθρώπους τους.
Τι μένει άραγε από αυτήν την διαδρομή; Εκκρεμότητες που κλείνουν, ελπίδες που γεννιούνται, κι ένα τρυφερό άγγιγμα στο χέρι που προσφέρει δύναμη και ζωή. Ως το τέλος της και την αιώνια Ανάσταση.
